“KAY HIRAP ABUTIN NG MGA TALA”

Rolando H. Amboc Jr.

O kay sarap pagmasdan mga matang nagniningning

Mga labing kasing pula ng mga rosas sa hardin

Mga ngiti na  sing-tamis ng mansanas sa Eden

At ang bawat kilos niya’y siyang pagaspas ng mulawin

Kapara mo’y isang berhen na walang kapantay

Sa ngiti mo palang lahat ay napapadighay

Ni  hindi makapikit sa katitingin sa iyo

Natatakot na mabura sa isipan ang larawan mo

Ngunit bakit ganito ang kapalaran sa mundo

Ika’y di raw pwede sa taong tulad ko

Pagkat ako’y lupa lamang at ika’y paraiso

Hanggang pagtingin na lamang ba itong puso ko?

Kay sakit isipin na ako’y bihag na iginapos

Sa batas ng kalikasan ako’y di makakilos

Sa taas ng lipad mong di maabot abot ng dukha

Sadya ngang kay hirap abutin ng mga tala